Sztuka dyskusji – Polish Your Polish

Debata to taka wymiana zdań, w której dyskutanci wypowiadają dłuższe monologi, gdyż mają już wyrobioną opinię na dany temat, a ich celem jest wyłącznie zaprezentowanie własnych racji

i ewentualne przekonanie do nich pozostałych uczestników dyskusji.

I. Części wystąpienia:

1. Wprowadzenie (cel → zapoznanie słuchaczy z tematem wystąpienia, zachęcenie do wysłuchania mowy, skoncentrowanie uwagi na mówcy i jego słowach, najlepiej przez odwołanie sie od razu na początku do głównej myśli wystąpienia i przedstawienie jego wstępnej oceny).

2. Rozwinięcie: opowiadanie, argumentowanie i zbijanie zarzutów.

3. Zakończenie – podsumowanie całości wystąpienia (dobrze jeśli nawiązuje do wstępu); za najlepsze uważa się takie, które wywiera silne wrażenie na odbiorach wywołując w nich wzruszenie, litość, oburzenie lub złość.

II. Mówca unika:

• wypowiadania się o czymś, na czym sie nie znamy (rola przygotowania!),

• popełniania błędów językowych,

• świadomego lub nieświadomego wprowadzania w błąd.

III. Mówca powinien:

• oprócz wiedzy specjalistycznej mieć wiedzę ogólną,

• mówić z dobrą dykcją (głośno i wyraźnie, właściwie rozkładając akcenty),

• być przekonanym o prawdziwości i słuszności głośzonych przez siebie racji,

• umieć zejdnać sobie przychylność słuchaczy swoją postawą, wyglądem, barwą głosu.

IV. Styl:

• używamy słownictwa ogólnego, zrozumiałego dla wszystkich,

• nie używamy terminologii fachowej, zapożyczeń i wyrazów abstrakcyjnych, jeśli nie jest to niezbędne,

• stosowanie możliwie prostej składni (w większości zdań pojedynczych, niezbyt rozwiniętych oraz współrzędnie złożonych, unikanie zdań wielokrotnie złożonych),

• częste stosowanie epitetów, zwiększających obrazowość wypowiedzi, a także powtórzeń,.

IV. Srodki stylistyczne stosowane w wystąpieniach:

Figury myśli:

• apostrofa (bezpośredni, uroczysty zwrot do audytorium lub do osób nieobecnych, Boga, muzy, idei, ojczyzny itp.),

• aitiologia (polega na posatwieniu przez mówcę pytania i samemu udzieleniu na nie odpowiedzi, np. Zobaczyłeś żebraka? Daj mu jałmużnę),

• porównanie,

• pytanie retoryczne,

• sprostowanie (retoryczny sposób wycofania się z wypowiedzianej przez mówcę myśli i zastapienie jej inną, np. Przepraszam, co ja też mówię albo Nie to chciałem powiedzieć),

• niedopowiedzenie (np. Reszty domyślą się Państwo sami lub Spuśćmy na to zasłonę milczenia),

• ironia.

Figury słowne:

• epitet (najczęściej przymiotnik, np. Naganny, oburzający, poruszający itp.),

• anafora (powtórzenie tego samego słowa lub wyrażenia na początku kolejnych zdań lub podkreślanie tych samych myśli; epifora – na końcu zdania),

• synonim (umieszcznie w kolejnych partiach wygłaszanego tekstu synonimów, czyli wyrazów tożsamych znaczeniowo lub bliskoznacznych,

• gradacja,

• elipsa (opuszczenie wyrazu w zdaniu, bez którego traci ono swoją spójność gramatyczną, ale dzięki kontekstowi zachowuje spójność semantyczną),

• inwersja (zmiana szyku na nienaturalny, ale uwypuklający przesłanie wypowiedzi, np. Jak złu zapobiec?).

V. Stereotyp językowy:

• w czasie wystąpień publicznych ważne jest odwoływanie się do wspólnej wiedzy, doświadczeń oraz zwyczajów mówcy i słuchaczy, np. stereotyp przebiegłego lisa, płaczącej wierzby itp.;

• jeśli audytoriu nie jest jednolite pod względem środowiskowym trzeba unikać stereotypów związanycjh z narodowościami, jak np. skąpy Szkot,

• pamiętać należy, że stereotypu językowego nie da się zrozumieć bez kontekstu kulturowego.

(Źrodło: Polszczyzna na co dzień, Warszawa 2006)

VI. O czym trzeba pamiętać?

 tak samo ważne jak to, co się mówi, jest to, jak się mówi,

 ważne jest pierwsze wrażenie (pierwsze piętnaście sekund wystąpienia),

 „przemówienie jest jak romans: każdy głupiec może zacząć, ale zakończenie go wymaga prawdziwej biegłości” (lord Mancroft),

 staraj się, by twój wywód nie był zanadto skomplikowany,

 widzowie nie lubią fanatyzmu i skrajności,

 w toku wystąpienia najlepiej jest podkreślać kontakt ze słuchaczami przez kilkakrotne bezpośrednie zwrócenie się do Marszałka („a zatem, Panie Marszałku, widzimy, że…”), do strony przeciwnej („nie macie Państwo racji, mówiąc, iż…”) i do publiczności („Szanowni Państwo, zwróćcie uwagę na fakt, że…”),

 humor jest bardzo ważnym aspektem debat publicznych,

 ważna jest odpowiednia taktyka dyskusji (postaraj się przewidzieć argumenty przeciwnika),

 istotna jest właściwa dykcja, siła i modulacja głosu,

 zastosuj pauzę (logiczną lub dramatyczną),

 umiejętnie wykorzystaj mimikę i gestykulację,

 staraj się być zrelaksowany i pewny siebie,

 nie przejmuj się pierwszymi niepowodzeniami: „wszyscy wielcy mówcy zaczynali jako źli mówcy” (Emerson),

 najprostszą metodą treningową jest głośne czytanie tekstu, bo kształci oddech, wymowę, akcent, stosowanie pauz logicznych i dramatycznych.

Debata to taka wymiana zdań, w której dyskutanci wypowiadają dłuższe monologi, gdyż mają już wyrobioną opinię na dany temat, a ich celem jest wyłącznie zaprezentowanie własnych racji i ewentualne przekonanie do nich pozostałych uczestników dyskusji. Oto PIĘĆ ”złotych zasad” dobrej komunikacji podczas debaty.

I. Struktura wystąpienia:

Wprowadzenie (cel → zapoznanie słuchaczy z tematem wystąpienia, zachęcenie do wysłuchania mowy, skoncentrowanie uwagi na mówcy i jego słowach, najlepiej przez odwołanie sie od razu na początku do głównej myśli wystąpienia i przedstawienie jego wstępnej oceny)

Rozwinięcie: opowiadanie, argumentowanie i zbijanie zarzutów

Zakończenie – podsumowanie całości wystąpienia (dobrze jeśli nawiązuje do wstępu); za najlepsze uważa się takie, które wywiera silne wrażenie na odbiorcach wywołując w nich wzruszenie, litość, oburzenie lub złość.

II. Mówca unika:

wypowiadania się o czymś, na czym sie nie znamy (rola przygotowania!),
popełniania błędów językowych,
świadomego lub nieświadomego wprowadzania w błąd.

III. Mówca powinien:

oprócz wiedzy specjalistycznej mieć wiedzę ogólną,
mówić z dobrą dykcją (głośno i wyraźnie, właściwie rozkładając akcenty),
być przekonanym o prawdziwości i słuszności głoszonych przez siebie racji,
umieć zjednać sobie przychylność słuchaczy swoją postawą, wyglądem, barwą głosu.

IV. Styl:

używamy słownictwa ogólnego, zrozumiałego dla wszystkich,
nie używamy terminologii fachowej, zapożyczeń i wyrazów abstrakcyjnych, jeśli nie jest to niezbędne,
stosowanie możliwie prostej składni (w większości zdań pojedynczych, niezbyt rozwiniętych oraz współrzędnie złożonych, unikanie zdań wielokrotnie złożonych),
częste stosowanie epitetów, zwiększających obrazowość wypowiedzi, a także powtórzeń

IV. Środki stylistyczne stosowane w wystąpieniach:

Figury myśli:

• apostrofa (bezpośredni, uroczysty zwrot do audytorium lub do osób nieobecnych, Boga, muzy, idei, ojczyzny itp.),

• aitiologia (polega na postawieniu przez mówcę pytania i samemu udzieleniu na nie odpowiedzi, np. Zobaczyłeś żebraka? Daj mu jałmużnę),

• porównanie,

• pytanie retoryczne,

• sprostowanie (retoryczny sposób wycofania się z wypowiedzianej przez mówcę myśli i zastapienie jej inną, np. Przepraszam, co ja też mówię albo Nie to chciałem powiedzieć),

• niedopowiedzenie (np. Reszty domyślą się Państwo sami lub Spuśćmy na to zasłonę milczenia),

• ironia

Figury słowne:

• epitet (najczęściej przymiotnik, np. Naganny, oburzający, poruszający itp.),

• anafora (powtórzenie tego samego słowa lub wyrażenia na początku kolejnych zdań lub podkreślanie tych samych myśli; epifora – na końcu zdania),

• synonim (umieszcznie w kolejnych partiach wygłaszanego tekstu synonimów, czyli wyrazów tożsamych znaczeniowo lub bliskoznacznych,

• gradacja,

• elipsa (opuszczenie wyrazu w zdaniu, bez którego traci ono swoją spójność gramatyczną, ale dzięki kontekstowi zachowuje spójność semantyczną),

• inwersja (zmiana szyku na nienaturalny, ale uwypuklający przesłanie wypowiedzi, np. Jak złu zapobiec?)

V. Stereotyp językowy:

w czasie wystąpień publicznych ważne jest odwoływanie się do wspólnej wiedzy, doświadczeń oraz zwyczajów mówcy i słuchaczy, np. stereotyp przebiegłego lisa, płaczącej wierzby itp.;
jeśli audytorium nie jest jednolite pod względem środowiskowym trzeba unikać stereotypów związanych z narodowościami, jak np. skąpy Szkot,
pamiętać należy, że stereotypu językowego nie da się zrozumieć bez kontekstu kulturowego.

(Źrodło: Polszczyzna na co dzień, Warszawa 2006)

PODSUMOWANIE – o czym należy pamiętać?

tak samo ważne jak to, co się mówi, jest to, jak się mówi,
ważne jest pierwsze wrażenie (pierwsze piętnaście sekund wystąpienia),
„przemówienie jest jak romans: każdy głupiec może zacząć, ale zakończenie go wymaga prawdziwej biegłości” (lord Mancroft),
staraj się, by twój wywód nie był zanadto skomplikowany
widzowie nie lubią fanatyzmu i skrajności
w toku wystąpienia najlepiej jest podkreślać kontakt ze słuchaczami przez kilkakrotne bezpośrednie zwrócenie się do Marszałka („a zatem, Panie Marszałku, widzimy, że…”), do strony przeciwnej („nie macie Państwo racji, mówiąc, iż…”) i do publiczności („Szanowni Państwo, zwróćcie uwagę na fakt, że…”),
humor jest bardzo ważnym aspektem debat publicznych,
ważna jest odpowiednia taktyka dyskusji (postaraj się przewidzieć argumenty przeciwnika),
istotna jest właściwa dykcja, siła i modulacja głosu,
zastosuj pauzę (logiczną lub dramatyczną),
umiejętnie wykorzystaj mimikę i gestykulację,
staraj się być zrelaksowany i pewny siebie,
nie przejmuj się pierwszymi niepowodzeniami: „wszyscy wielcy mówcy zaczynali jako źli mówcy” (Emerson),
najprostszą metodą treningową jest głośne czytanie tekstu, bo kształci oddech, wymowę, akcent, stosowanie pauz logicznych i dramatycznych.

debata – narada, dyskusja, zwykle publiczna (Słownik Poprawnej Polszczyzny)

Definicja słownikowa jest dość lakoniczna. I chociaż wszystkim nam się wydaje, że wiemy czym jest debata i jak się ona odbywa, to gdy przychodzi do wskazania cech charakterystycznych mamy problem. Łatwiej jest chyba powiedzieć czym debata nie jest. I z cała pewnością nie jest nieuporządkowaną dyskusją, czy pyskówką na dowolny temat, która kończy powiększoniem antagonizmów między rozmawiącymi stronami. Debata jest sformalizowaną dyskusją, która rządzi się swoimi zasadami, o których kilka słów poniżej.

Historia debat

Idea debatowania sięga daleko wstecz do czasów starożytnej Grecji, gdzie debatowanie było częścią systemu politycznego-demokracji. Obywatele Aten dyskutowali na temat nowych praw, podatków, wojen. Powstawały szkoły filozoficzne, w których uczono sztuki erystyki i argumentacji, tak aby mogli oni pełniej zrozumieć istotę prawdy. Retoryką przez wiele wieków posługiwali się także królowie, politycy, uczeni.

Styl debatowania według reguł oksfordzkich wywodzi się z Anglii. Sięga on historycznie XVIII i XIX wieku. Opiera się on na stylu debaty brytyjskiej Izby Gmin, charakteryzującej się podziałem na dwie strony – rządzącą i opozycyjną. Układ sali brytyjskiego parlamentu zachęca do konfrontacji. Ławy nie są ustawione w półokrąg (jak na kontynencie), lecz naprzeciwko siebie. Mówcy zawsze widzą przed sobą swoich oponentów.

Brytyjską tradycją stały się także pojedynki debatanckie organizowane między największymi uniwersytetami. Do najsłynniejszych należy coroczny pojedynek między Oxford Union Society i Cambridge Union Society organizowany od 1829 roku, kiedy to odbyła się rywalizacja między zwolennikami dwóch wybitnych angielskich poetów – Shelley’a (absolwenta Oksfordu) i Byrona (absolwenta Cambridge). Debaty oksfordzkie zdobyły sobie popularność dzięki swojej atrakcyjności nie tylko w Wielkiej Brytanii. W stylu tym debatuje się w Stanach Zjednoczonych, Australii, Kanadzie.

Czym jest debata?

Debata ma określone zasady, struktury i konkretne ramy. Z założenia regulowana jest przez szereg zasad normujących nieuporządkowane dyskusje, mające miejsce w naszym codziennym życiu.

Dyskusję zaczyna się od przedstawienia tezy w postaci prostego zdania, określającego temat debaty, nad którym będą dyskutować dwie strony: zespół broniący tezy i zespół tezę atakujący. Każdy z nich próbuje przekonać bezstronnego sędziego, iż jego punkt widzenia jest słuszny poprzez przedstawienie linii argumentacji na jego obronę oraz obalając argumenty przeciwnika.

Główną cechą formalnej debaty jest zestaw zasad, które mają zagwarantować istnienie konfliktu pomiędzy debatującymi. Nie wystarczy, jeśli każda ze stron wygłosi mowę na poparcie danej tezy: muszą one jeszcze ustosunkować się do argumentów strony przeciwnej, porównać jej punkt widzenia ze swoim i przekonać sędziów o swojej racji.

Dlaczego warto debatować?

Najważniejszym zaletą debat jest możliwość rozwinięcia wielu umiejętności, które pomogąją w życiu. Debaty uczą krytycznego myślenia na temat otaczającego nas świata. Są zachętą do patrzenia na wiele zagadnień z różnych punktów widzenia oraz dają odwagę do kwestionowania utartych przekonań. Debaty pomagją w zdobywaniu wiedzy. Uczą poszukiwania informacji i przedstawiania ich w formie logicznych argumentów, które przekonają innych o słuszności Waszych poglądów. Debatujący muszą przekazywać swoje myśli w sposób zorganizowany, klarowny i przekonujący. A to umiejętnośc, która jest nieoceniona w życiu zawodowym i osobistym. Poza tym, warto podkreślić, że debatowanie może być doskonała zabawą. Pozwala na poznawanie nowych osób, nawiązywanie ciekawych kontaktów i poszerzanie horyzontów myślowych.

Czego uczy debata?

Najważniejszą umiejętnością zdobywaną podczas debat jest krytyczne myślenie. Jest to proces formułowania, określania i wyjaśniania myśli i idei. Krytyczne myślenie jest kluczem do wielu aspektów debaty. Zdolność ta pomaga w analizie tematu. Ważne jest ono także dla tworzenia logicznych argumentów. Trzeba bowiem nauczyć się dostrzegać logiczne związki pomiędzy abstrakcyjnymi ideami a otaczającą nas rzeczywistością. Myślenie krytyczne pozwala na odkrywanie zarówno logicznego ciągu linii argumentacji przeciwników, jak i tego, czy jest on poparty dobrymi dowodami. Krytyczne myślenie jest podstawą dobrej debaty.

Zasady rządzące debatą

Aby debatę można uznać za oksfordzką konieczne jest przestrzeganie kilku podstawowych zasad. Najważniejszą jest podział na dwie strony – zwolenników postawionej tezy i jej przeciwników. Główni mówcy siedzący w pierwszych ławach naprzeciwko siebie muszą bronić stanowisk swoich stron. Występują oni na przemian, przy czym zawsze rozpoczyna strona propozycji, a kończy strona opozycji.

Debatą kieruje Marszałek, siedzący na środku, często na podwyższeniu. Ma on absolutną władzę podczas debaty. To on udziela głosu, może zawsze przerwać mówcy, uspokaja salę. Od jego decyzji nie ma odwołania, przy czym oczywiście musi on być bezstronny. W jego działaniach wspiera go zazwyczaj Sekretarz siedzący nieco przed nim, z przodu. Informuje on mówców o pozostałym czasie wypowiedzi, może prowadzić protokół debaty.

Zwyczajowo strona propozycji siedzi po prawicy Marszałka, a opozycji po lewicy. Przed Marszałkiem, w głębi, na środku znajdują się ławy dla niezdecydowanych, tzw. bagno (słowo mające swoje historyczne powiązanie z czasami rewolucji francuskiej). Publiczność bowiem ma prawo zająć miejsca po stronie propozycji, opozycji lub w bagnie, w zależności od swoich przekonań. Miejsca można zmieniać w trakcie debaty tylko w przerwach między wypowiedziami mówców.

Debatę rozpoczynają główni mówcy. Mają oni ściśle określone czasy wypowiedzi. Ich wystąpienia można przerywać tylko wtrąceniami, które mogą być przyjęte przez mówcę lub odrzucone (gestem lub przy pomocy słów „Nie, dziękuję”). Wtrącenia mają formę pytań lub informacji. Ma je prawo zgłosić każdy obecny na sali wstając, podnosząc rękę i wypowiadając słowo „Pytanie” lub „Informacja”. Jeśli wtrącenie zostanie odrzucone, wtrącający musi bez słowa usiąść. Wtrącenie powinno być krótkie i precyzyjne, najlepiej jednozdaniowe. Powinno zawierać krótką informację lub krótkie pytanie do mówcy. Do dobrego tonu debaty należy przyjmowanie przynajmniej kilku wtrąceń w czasie wypowiedzi, jak również nie nękanie mówcy nadmierną ilością wtrąceń.

Po wystąpieniach głównych mówców Marszałek może otworzyć debatę z sali. Może w niej wziąć udział każdy. Musi on podejść do Sekretarza, podać imię i nazwisko i ma prawo do wypowiedzi. Obowiązują go te same zasady, co głównych mówców, przy czym zwyczajowo czas wystąpienia jest krótszy. W debacie z sali mogą brać udział także główni mówcy. Osoba decydująca się wystąpić musi reprezentować stanowisko którejś ze stron i wystąpić w czasie przewidzianym dla swojej strony (na przemian: za tezą i przeciw).

Po debacie z sali, która kończy się z braku chętnych do wypowiedzi lub po założonym przez Marszałka czasie, Marszałek może dopuścić jeszcze po jednym podsumowującym głosie za i przeciw tezie.

debata – narada, dyskusja, zwykle publiczna (Słownik Poprawnej Polszczyzny)

Definicja słownikowa jest dość lakoniczna. I chociaż wszystkim nam się wydaje, że wiemy czym jest debata i jak się ona odbywa, to gdy przychodzi do wskazania cech charakterystycznych mamy problem. Łatwiej jest chyba powiedzieć czym debata nie jest. I z cała pewnością debata nie jest nieuporządkowaną dyskusją, czy pyskówką na dowolny temat, która kończy powiększoniem antagonizmów między rozmawiącymi stronami. Debata jest sformalizowaną dyskusją, która rządzi się swoimi zasadami, o których kilka słów poniżej.

HISTORIA DEBAT

Idea debatowania sięga daleko wstecz do czasów starożytnej Grecji, gdzie debatowanie było częścią systemu politycznego-demokracji. Obywatele Aten dyskutowali na temat nowych praw, podatków, wojen. Powstawały szkoły filozoficzne, w których uczono sztuki erystyki i argumentacji, tak aby mogli oni pełniej zrozumieć istotę prawdy. Retoryką przez wiele wieków posługiwali się także królowie, politycy, uczeni.

Styl debatowania według reguł oksfordzkich wywodzi się z Anglii. Sięga on historycznie XVIII i XIX wieku. Opiera się on na stylu debaty brytyjskiej Izby Gmin, charakteryzującej się podziałem na dwie strony – rządzącą i opozycyjną. Układ sali brytyjskiego parlamentu zachęca do konfrontacji. Ławy nie są ustawione w półokrąg (jak na kontynencie), lecz naprzeciwko siebie. Mówcy zawsze widzą przed sobą swoich oponentów.

Brytyjską tradycją stały się także pojedynki debatanckie organizowane między największymi uniwersytetami. Do najsłynniejszych należy coroczny pojedynek między Oxford Union Society i Cambridge Union Society organizowany od 1829 roku, kiedy to odbyła się rywalizacja między zwolennikami dwóch wybitnych angielskich poetów – Shelley’a (absolwenta Oksfordu) i Byrona (absolwenta Cambridge). Debaty oksfordzkie zdobyły sobie popularność dzięki swojej atrakcyjności nie tylko w Wielkiej Brytanii. W stylu tym debatuje się w Stanach Zjednoczonych, Australii, Kanadzie.

Warsztaty Debat Polish Your Polish - Sport szkodzi zdrowiu! — Warsztaty Debat Polish Your Polish. Ta izba uważa, że sport szkodzi zdrowiu.

CZYM JEST DEBATA?

Główną cechą formalnej debaty jest zestaw zasad, które mają zagwarantować istnienie konfliktu pomiędzy debatującymi. Nie wystarczy, jeśli każda ze stron wygłosi mowę na poparcie danej tezy: muszą one jeszcze ustosunkować się do argumentów strony przeciwnej, porównać jej punkt widzenia ze swoim i przekonać sędziów o swojej racji.

DLACZEGO WARTO DEBATOWAĆ?

Najważniejszym zaletą debat jest możliwość rozwinięcia wielu umiejętności, które pomogąją w życiu. Debaty uczą krytycznego myślenia na temat otaczającego nas świata. Są zachętą do patrzenia na wiele zagadnień z różnych punktów widzenia oraz dają odwagę do kwestionowania utartych przekonań. Debaty pomagają w zdobywaniu wiedzy. Uczą poszukiwania informacji i przedstawiania ich w formie logicznych argumentów, które przekonają innych o słuszności Waszych poglądów. Debatujący muszą przekazywać swoje myśli w sposób zorganizowany, klarowny i przekonujący. A to umiejętnośc, która jest nieoceniona w życiu zawodowym i osobistym. Poza tym, warto podkreślić, że debatowanie może być doskonała zabawą. Pozwala na poznawanie nowych osób, nawiązywanie ciekawych kontaktów i poszerzanie horyzontów myślowych.

KRYTYCZNE MYŚLENIE

Najważniejszą umiejętnością zdobywaną podczas debat jest krytyczne myślenie. Jest to proces formułowania, określania i wyjaśniania myśli i idei. Krytyczne myślenie jest kluczem do wielu aspektów debaty. Zdolność ta pomaga w analizie tematu. Ważne jest ono także dla tworzenia logicznych argumentów. Trzeba bowiem nauczyć się dostrzegać logiczne związki pomiędzy abstrakcyjnymi ideami a otaczającą nas rzeczywistością. Myślenie krytyczne pozwala na odkrywanie zarówno logicznego ciągu linii argumentacji przeciwników, jak i tego, czy jest on poparty dobrymi dowodami. Krytyczne myślenie jest podstawą dobrej debaty.

ZASADY RZĄDZĄCE DEBATĄ OKSFORDZKĄ

Aby debatę można uznać za oksfordzką konieczne jest przestrzeganie kilku podstawowych zasad. Najważniejszą jest podział na dwie strony – zwolenników postawionej tezy i jej przeciwników. Główni mówcy siedzący w pierwszych ławach naprzeciwko siebie muszą bronić stanowisk swoich stron. Występują oni na przemian, przy czym zawsze rozpoczyna strona propozycji, a kończy strona opozycji.

Debatą kieruje Marszałek, siedzący na środku, często na podwyższeniu. Ma on absolutną władzę podczas debaty. To on udziela głosu, może zawsze przerwać mówcy, uspokaja salę. Od jego decyzji nie ma odwołania, przy czym oczywiście musi on być bezstronny. W jego działaniach wspiera go zazwyczaj Sekretarz siedzący nieco przed nim, z przodu. Informuje on mówców o pozostałym czasie wypowiedzi, może prowadzić protokół debaty.

Zwyczajowo strona propozycji siedzi po prawicy Marszałka, a opozycji po lewicy. Przed Marszałkiem, w głębi, na środku znajdują się ławy dla niezdecydowanych, tzw. bagno (słowo mające swoje historyczne powiązanie z czasami rewolucji francuskiej). Publiczność bowiem ma prawo zająć miejsca po stronie propozycji, opozycji lub w bagnie, w zależności od swoich przekonań. Miejsca można zmieniać w trakcie debaty tylko w przerwach między wypowiedziami mówców.

Po wystąpieniach głównych mówców Marszałek może otworzyć debatę z sali. Może w niej wziąć udział każdy. Musi on podejść do Sekretarza, podać imię i nazwisko i ma prawo do wypowiedzi. Obowiązują go te same zasady, co głównych mówców, przy czym zwyczajowo czas wystąpienia jest krótszy. W debacie z sali mogą brać udział także główni mówcy. Osoba decydująca się wystąpić musi reprezentować stanowisko którejś ze stron i wystąpić w czasie przewidzianym dla swojej strony (na przemian: za tezą i przeciw).

JĘZYK DEBAT

W debacie równie ważne są treść jak i forma wypowiedzi. Odpowiedni dobór wyrażeń, słów, dobra dykcja i głos uczynią naszą wypowiedź bardziej wiarygodną i przekonywującą. Kliknij na zdjęcie poniżej, zeby dowiedzieć się jakie zasady rządzą dobrym językiem dyskusji:

Warsztaty Debat Polish Your Polish. Kliknij na zdjęcie, żeby dowiedzieć się więcej o języku debat